Concentratie bij de service…
Het kabinet hanteert de hamer om het coronavirus plat te slaan, maar daarmee worden ook een heleboel andere dingen platgeslagen, zoals wederom de tafeltenniscompetitie. De allerlaatste avond in speelzaal Orlando kreeg daarmee een extra emotionele lading: niet alleen namen wij afscheid van de zaal waarin we exact 25 jaar heel veel plezier hebben beleefd, we nemen voorlopig ook opnieuw afscheid van spannende competitiewedstrijden. Overhees 1 en 4 speelden nog hun thuiswedstrijd dinsdag, maar tot nader order en in elk geval tot 27 oktober zijn alle andere wedstrijden afgelast.
Orlando ademt de laatste weken een kille sfeer: er komt geen druppel water meer uit de douches (kennelijk van hogerhand al afgesloten terwijl we de zaal nog gebruikten), de kantine is vanwege het virus gesloten en in de zaal is het ijskoud, omdat vanwege de gebrekkige ventilatie de deuren open moeten blijven. In dat licht hoeven we niet rouwig te zijn dat we verhuizen naar Willaert, met pas gerenoveerde kleedkamers en sanitair, een vloer met nieuwe coating, een ventilatiesysteem dat recent is getest en voldoet aan moderne eisen en een gloednieuwe kantine. De douches mogen evenwel voorlopig vanwege het virus wederom niet worden gebruikt en die nieuwe kantine moet nog even dicht blijven, maar straks, als het virus daadwerkelijk is platgeslagen, zal het er goed toeven zijn. Gelukkig mag onderling tafeltennissen nog wel (behalve dubbelspel), dus aanstaande dinsdag 20 oktober zullen we onze eerste clubavond in de Willaert beleven.
Als premier Rutte en coronaminister De Jonge om 19:00 uur een nogal deprimerende persconferentie geven, dan valt het als tafeltennisser niet mee om je op te laden voor een wedstrijd die vlak daarna gepland staat: waar doen we het voor vanavond? Die competitie zal wel weer stil komen te liggen. Allan arriveerde dan ook bij Orlando met de gedachte een wedstrijd om ‘des keizers baard’ te moeten spelen. Een begrijpelijke gedachte, al probeerde Frank hem een beetje op te beuren: hij benadrukte vooral dat het mooi is dat Allan voldoende hersteld is van zijn langdurige blessure dat hij weer een wedstrijd kan spelen. Want dat was het beste nieuws van Overhees 4 vs. Almere United 3: Allan is weer terug in de arena, al is hij zeker nog niet helemaal hersteld. Met een gebrek aan wedstrijdritme was hij niet opgewassen tegen Cees Talsma en Ruud Jagerman, maar hij pakte toch in beide duels een game en ook in de mix met Xavier was er gamewinst. Ook Xavier wist Ruud een game afhandig te maken, maar een hele wedstrijd zat er niet in voor team 4: 0-5. Geen schande tegen deze sterke titelfavoriet.
Team 1 speelde de allerlaatste thuiswedstrijd in Orlando tegen de Nijkerkers van REGA 4. Beide teams maakten er een enorm spannende avond van, met vijf wedstrijden die over vijf games gingen. Daarvan werden er vier door REGA gewonnen, maar desondanks boekte team 1 de derde zege op rij: opnieuw 5-4. Een prima resultaat, maar er had dus nog wel wat meer in gezeten. Gerben was goed voor twee mooie 3-1 overwinningen op Jos van de Horst en Frank Kooijman, maar hij had een hattrick kunnen en eigenlijk moeten scoren. Gerben zette Peter Bouwman via 12-10 en 11-8 op een grote 2-0 achterstand en leek de wedstrijd met twee vingers in de neus te gaan winnen toen hij in de derde game op 10-5 kwam. Enigszins nonchalant werden er vervolgens een paar matchpoints gemorst, maar ook toen Gerben weer volledig geconcentreerd was gingen de punten naar Peter, die alle vijf matchpoints wist weg te werken, na de 10-10 nogmaals twee matchpoints tegen kreeg die hij wegwerkte en de game won in 13-15. Toen Gerben ook de vierde game nipt verloor (10-12) namen de zenuwen het over en hielp ook een time-out niet meer: 9-11 voor Peter in de vijfde, die een zelden vertoonde Houdini-act opvoerde. Waren er neutrale toeschouwers in de zaal, dan hadden zij hiervan gesmuld. Maar die waren er niet, dus het was vooral heel zuur voor Gerben en Overhees.
…en bij de service-ontvangst…
Zuur waren ook de twee nipte nederlagen die Jan leed tegen Peter en Frank: beide keren kwam Jan uitstekend mee tot en met de vierde game, maar wisten de Nijkerkers in de vijfde toch een versnellinkje hoger te schakelen. Kwestie van ervaring, binnen afzienbare tijd zal Jan dit soort wedstrijden gewoon winnen. De potentie die in hem schuilt liet hij zien tegen Jos. Jans messcherpe forehand-topspin spleet keer op keer door de verdediging van Jos heen, die met 11-5, 11-5, 11-7 kansloos was, een fantastische wedstrijd van Jan.
Het klapstuk van de avond werd echter opgevoerd door Mark. Hij stond de hele avond al heerlijk te ballen (met een prachtige 3-1 winst op Jos en een heel nipt verlies – 9-11 in de vijfde – tegen Peter), toen hij in de aller- allerlaatste wedstrijd in Orlando laat op de avond tegenover Peter stond. Op papier een veel sterkere tegenstander en dus werd van Mark uiterste motivatie geëist. Dat kun je aan Mark wel overlaten: met peptalk na de meeste gespeelde punten – soms op het randje of misschien wel net er overheen – en vooral met geweldig tafeltennis (van beide kanten overigens) werd het een wedstrijd om nooit te vergeten. Alles zat erin en het wisselde voortdurend: snelle rally’s die culmineerden in fantastische aanvallen, eindeloze zenuwslopende verdedigende rally’s die werden beslist door een unforced error, geluk en pech die elkaar afwisselden op cruciale momenten en met Mark die een groot deel van de wedstrijd de druk van het scorebord voelde en meestal een of twee puntjes achter liep, maar gewoonweg weigerde om op te geven en zo altijd maar weer terug kwam in de wedstrijd, tot de strijd kantelde en hij wist door te drukken.
…en euforie na de zwaarbevochten winst
Het was een wedstrijd armpje drukken waarbij in het begin de een de ander steeds een beetje onder druk houdt, de arm van de ander vervaarlijk naar achter beweegt en waarbij het publiek denkt dat de ban elk moment gebroken kan worden, maar waarbij de ander opeens terug weet te komen en in mum van tijd de arm van de ander resoluut naar de tafel drukt. De druk voor Mark begon al in de eerste game, die hij verloor met 7-11, waarna hij via 11-9 op gelijke hoogte kwam en in de derde wederom op achterstand kwam na een nipte 11-13. In de vierde dreigde Peter de strijd voortijdig in zijn voordeel te gaan beslissen en op dat moment was Peter ook echt beter dan Mark. En hoewel Mark zichzelf opnieuw wist te motiveren en zelf ook steeds beter ging spelen, kreeg hij matchpoints tegen. Deze wist Peter echter steeds niet te verzilveren, waardoor hij steeds minder aanvallend ging spelen, terecht kwam in verdedigende rally’s en daarmee Mark in de kaart speelde. Want die maakte minder onnodige fouten en pakte alsnog die vierde: 17-15. Dit gaf een enorme boost die Mark door wist te trekken in de vijfde, waarin de ene na de andere winner om de oren van Peter werd geslagen: 11-6 voor Mark, een heroïsche overwinning! Niemand anders dan hij verdient het om op zo’n manier een laatste eer te bewijzen aan Orlando, de heilige grond waar onze club zoveel schitterende momenten heeft beleefd en die voor altijd een plek heeft veroverd in het hart van iedereen die in de periode 1995-2020 lid is geweest van onze club!
We zullen zien of en hoe het verder gaat in deze competitie. Voorlopig ligt de boel dus weer stil. Maar hoe dan ook: Overhees is springlevend en vervolgt zijn reis in de Willaert!