Derde opeenvolgende titel voor Gerben!

Een opnieuw gewijzigde toernooiopzet wist Gerben niet van de wijs te brengen: bij de clubkampioenschappen wist hij net als vorig jaar en het jaar daarvoor de titel voor zich op te eisen, vóór de nummers 2 en 3: Mark en Leo. Een aanmoedigingsprijs was er voor Mario in wat weer een heel gezellig toernooi was, met zoals altijd de nodige aandacht voor de inwendige mens. Maar de opzet moet misschien nog eens onder de loep worden genomen.

Het deelnemersveld was ietwat verzwakt, met oud-finalist Jan die verhinderd was en zesvoudig kampioen Ruben die wegens een droevige gebeurtenis in de familiekring op het laatst moest afzeggen. Ook de ‘altijd gevaarlijke outsider’ Gerard en Mike konden er helaas niet bij zijn, maar de rest streed met volle overgave om die felbegeerde bekers. 

Toernooileiders Mark en Daan hadden opnieuw de opzet gewijzigd. ‘Nooit meer het Zwitsers systeem’, zei Mark in zijn uitleg. Hoewel dit systeem er vorig jaar voor zorgde dat alle deelnemers (even)veel best-of-5 wedstrijden konden spelen en iedereen een persoonlijke klassering kreeg die de krachtsverhoudingen prima weergaf, is er om niet geheel duidelijke redenen toch weer van af gestapt. Mark kondigde een alternatief systeem aan.

Het begin van het toernooi voelde vertrouwd: poules van vier gerangschikt op rating/sterkte, allemaal tegen elkaar in wedstrijdjes van slechts twee games. In poule 1 geen verrassingen: eerste Gerben met de volle winst; tweede Maurice met evenveel gewonnen games als Jos, maar met één puntje meer in hun onderlinge duel dat in games gelijk eindigde; vierde Ton. In poule 2 wist Frank in games een gelijkspel te halen tegen Leo, scoorde Daan op zijn beurt een knappe 1-1 tegen Frank en won Leo maar heel nipt van Peter (die in een game die hij met 15-13 verloor meermaals gamepoint had), maar verraste de eindstand uiteindelijk niet: 1. Leo 2. Frank 3. Peter 4. Daan. Poule 3 kende wel wat echte verrassingen: Allan die stuntte tegen Mario (2-0) en Xavier die diezelfde Allan dan weer met 2-0 versloeg. Eindstand: 1. Mark 2. Stefan 3. Mario 4. Xavier 5. Allan.

Intussen gingen de schalen met hapjes rond. Als altijd met zorg en smaak bereid door Peter. Kaasjes, worstjes, met augurk gevulde salami en warme pittige balletjes: ze gingen erin als koek, onze huiskok heeft zichzelf wederom overtroffen. De club doneerde in de persoon van voorzitter Jos aan eenieder weer consumptiebonnen om wat te drinken mee te scoren, zodat ieder zijn eigen perfecte smaaksensatie kon bewerkstelligen. 

Dat was fijn, want van sensatie was in de kwartfinales geen sprake: de nummers 1 in de poule speelden tegen de nummers 2 in best of 3 en daarin delfden de nummers 2 het onderspit: Maurice kon het niet bolwerken tegen Leo, Stefan legde het af tegen Gerben (al pakte Steef knap een game) en Frank moest Mark feliciteren. Tot zover weinig opzienbarends.

Maar toen kwamen de eigenaardigheden van het gehanteerde systeem naar boven: terwijl de nummers 2 Frank, Maurice en Stefan al om half 10 konden gaan douchen, speelden de nummers 3 en 4 van de poules het troosttoernooi tegen elkaar in een meerkampsysteem. Zij mochten dus veel meer wedstrijden spelen en sterker: zij maakten zelfs nog kans om kampioen te worden! Via het troosttoernooi kon namelijk het vierde ticket voor de halve finale hoofdtoernooi worden gewonnen. Zo kon het gebeuren dat Jos, die slechts derde werd in zijn poule, zomaar opeens in de halve finale stond. Maurice wist zoals gezegd in de poule voor Jos te blijven, maar juist daardoor moest Maurice in de kwartfinale winnen van de sterke Leo om tot de halve finale door te dringen, terwijl Jos daarvoor slechts op papier veel zwakkere tegenstanders hoefde voor te blijven. En met die plek in de halve finale verzekerde Jos zich ook nog eens van een extra wedstrijd: dan wel de finale, dan wel de strijd om plek 3. Een curieuze situatie die verwarring veroorzaakte.

Verwarrend was vervolgens ook de plaatsing voor de halve finale. Het maakt uiteraard nogal wat uit of je in de finale speelt tegen een poulewinnaar of tegen een nummer 3 in de poule die via de troostronde zijn ticket tot de halve finale heeft bemachtigd. Normaliter speelt in zo’n situatie de speler met de hoogste rating (Gerben) tegen de speler met de laagste rating (Jos), of er wordt geloot. Maar van beide was geen sprake: Leo en Gerben speelden tegen elkaar in de ene halve finale, Jos en Mark in de andere.

Gerben had het zwaar tegen Leo, die zeer sterke tegenstand bood, maar hij won wel met 2-1. Een tafel verderop speelde Jos ook goed tegen Mark, maar toch eindigde de reis van Jos. Althans: hij verloor zoals verwacht, maar mocht dus nog wel de kleine finale spelen. Die strijd om de derde plek was niet spannend: Leo was veel te sterk voor Jos en besloot het gauw af te maken, want het was al laat: 3-0. Daarmee pakte Leo zeer terecht de derde prijs. Als hij wat gelukkiger was geweest in de plaatsing had hij wellicht nog een treetje hoger kunnen eindigen. Tijdens de kleine finale hadden de spelers die het eerst klaar waren met hun toernooi al dik twee uur niets te doen, dus zeker gezien de niet zo aantrekkelijke partij was het niet vreemd dat zij in hun hoofd al lang aan de nazit toe waren en met elkaar begonnen te keuvelen. Het was echter hoofdarbiter Ton (‘de man in het zwart’) die het publiek tot rust maande. Ton floot toch al een puike pot, waardoor hij ook de aangewezen persoon was om de finale in goede banen te leiden.

Die finale ging dus net als vorig jaar tussen Mark en Gerben. En zoals we Mark kennen wist hij zich optimaal op te laden voor opnieuw een belangrijke pot. Zou hij nu dan toch zijn tweede ster binnenhalen? De 19-voudig recordkampioen had een relatief gemakkelijke weg naar de finale en hoefde nog niet zijn beste spel te spelen. Dat deed hij ook niet, maar een finale is anders. Zeker voor Mark: opeens was daar weer die concentratie, de focus, de vechtlust en daarmee ook het betere spel. Mark kwam met snel spel schitterend op 1-0 en dwong Gerben tot een achtervolging. Maar de ogenschijnlijk relaxte Gerben is wel vaker een slow starter. Hij geeft tegenstanders soms het gevoel dat er wat te halen valt, maar wanneer hij het bekende ’tandje erbij Gerben’ prevelt, dan weet je dat het spel op de wagen is. Dan blijkt hoe ongelooflijk goed hij kan tafeltennissen en produceert hij mooie winnaars en weinig fouten. Zo ook dit keer: gedecideerd won hij drie games achter elkaar, waarmee net als vorig jaar de finale met 3-1 in zijn voordeel werd beslecht: Gerben is voor de derde opeenvolgende keer clubkampioen, een grootse prestatie en helemaal terecht. Van harte gefeliciteerd Gerben!

Intussen speelde op de achtergrond nog een strijd om de aanmoedigingsprijs. Jos verschafte zich dus een plek in het hoofdtoernooi via het troosttoernooi, waardoor de finale om deze aanmoedigingsprijs ging tussen de nummers 2 en 3 van het troosttoernooi. Allan was logischerwijs in de veronderstelling dat finales alleen zijn weggelegd voor nummers 1 en 2 en dat hij als nummer 3 van het troosttoernooi dus aan de afterparty kon beginnen. Maar daar kwam dus weer een konijn uit de hoed: omdat Jos als nummer 1 van het troosttoernooi naar het hoofdtoernooi mocht, mocht Allan als nummer 3 toch de finale spelen om de aanmoedigingsprijs, tegen nummer 2 Mario. Deze onverwachte meevaller greep Allan aan om zich nog eens op te laden en het beste van zichzelf te geven. Hij knokte zich naar gamewinst, maar dat was niet genoeg, want Mario won twee games. Aanmoedigingsprijs voor Mario dus, dacht hij. Maar nee: deze pot bleek een best-of-5 te zijn (‘Hilbert, je moet nóg een rondje!’). Nu was het Mario die zich onerwacht nog eens op moest laden en Allan kreeg voor de tweede keer te horen dat-ie weer de wei in moest terwijl hij dacht dat hij klaar was. De heren pakten de batjes maar weer eens op en nu was het echt: Mario won zijn derde game en de prijs. Revanche dus voor zijn verlies van Allan in de poulefase. Van harte!

Na twaalven volgde de prijsuitreiking, na een dankwoord van Jos en bloemen voor Mark en Daan voor hun 100% inzet en ook voor Peter voor de niet te versmaden hapjes. Mario ontving zijn aanmoedigingsprijs in de vorm van een zilveren duimpje (althans: zilverkleurig), terwijl de bokalen (eveneens zilverkleurig met speciaal voor ons een clubkleurgroen accent) voor de nummers 3, 2 en 1 werden overhandigd aan Leo, Mark en Gerben.

Dank aan allen voor weer een gezellige avond, maar misschien is een evaluatie van de opzet op zijn plaats. Want het is dat de deelnemers nu bij aanvang de opzet niet zo goed begrepen en logischerwijs speelden voor de winst, maar in dit systeem is het strategisch verstandiger om in de poulefase te verliezen. Daarmee kun je via relatief zwakkere tegenstanders een plek in de halve finale bereiken en de kwartfinale met relatief sterkere tegenstanders omzeilen. Dat kan toch niet de bedoeling zijn. Stel je voor dat allerlei slimmeriken dit volgend jaar door hebben en strategisch van elkaar proberen te verliezen. Dan moet je dus continu met opzet fout serveren, waarmee een wedstrijd nooit een winnaar kent en eindeloos duurt. Het is moeilijk voor te stellen hoe dat eruit ziet. Het zou een paar absurde YouTube-filmpjes op kunnen leveren, maar of het goed is voor de naam van de club…

Tot slot: de foto’s!!! Daar zijn ze dan…

 

 

Het felbegeerde eremetaal

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[De foto van 2e prijswinnaar Mark lijkt een technisch mankement te hebben, plaatsing volgt hopelijk later]